حــوادث روزگــــار/ سروده ای از رهبر عزیزم حضرت آیت الله خامنه ای (حفظه الله)
حــوادث روزگــــار
از ســر جـان بهـر پیـــــــوند کســان بر خـــاستم
چـون الـف در وصـــــل دلهـا از میـــان بر خـاستم
واژگـــون هــر چنـد جــــــام روزیم چــون لاله بـود
از کنــار خــــوان قسمت شـادمــان بر خــــاستم
بــزم هستــی را غــرض مهـــر فــروزان تــو بــود
هم چو شبنم ،چهره چون کردی عیان بر خاستم
از لگـــــدکـــوب حــوادث عمــر دیگـــر یـافتـــــــم
چــون غبـــار از زیــر پــای کــاروان بــر خــاستـم
طـاقـت دم ســـردی دوران نـدارم هم چــــو گل
در بهــار افکنده رخت و در خــزان بـــــر خاستم
آزمـــودن عیش و راحـت را بـه گنــج دام تـــــــو
از ســـر جــولانگه کـــون و مکــان بــر خــاستم
صحبت شوریده حــالان مــایه شوریدگی است
با " امیـن " هر گـه نشستم بی امان بر خاستم
سروده ای از رهبر عزیزم حضرت آیت الله خامنه ای
مناجات ناشنوایان »/سروده ی امام خامنه ای (حفظه الله)
« مناجات ناشنوایان »
مــــا خیــل بنـدگـانیـم مــــا را تــو مـی‌شنـــاسـی
هـــر چنــد بـی‌زبـانیــم، مــــا را تــو می‌شنــاسی
ویـرانـــــه ایــم و در دل گنـجـــــی ز راز داریــم
بـا آنکــه بی‌نشــانیم، مــا را تـــو می‌شنـــــاسی
بــا هـــر کســی نگــوئیم راز خمــوشی خــویـش
بیگـــانـه بـا کســانیم مـــــا را تــو مـی‌شنـــاسی
آئینــه‌ایم و هــــــر چنـــد لـب بستــه‌ایم از خلــق
بس رازهــــا که دانیم ، مـــــا را تـــو می‌شناسی
از قیــل و قـــال بستند، گــوش و زبــان مــــــــا را
فــارغ از ایــن و آنیـم مـــا را تــو می‌شنــــــاسی
از ظــن خـویش هــر کس، از مـــا فسانه‌ها گفت
چــون نــای بی‌زبـانیـم مـــا را تــو می‌شنـــاسی
در مـــا صفـــای طفلــی، نفســرد از هیـــاهـــــو
گلــــزار بی‌خــزانیــم مــــــا را تــو می‌شنــاسی
آئینــه‌ســان بـرابـر گـــــــوئیـم هــر چـه گــوئیــم
یکـــرو و یک زبـانیــم مــــــــا را تــو می‌شنـاسی
خـطّ نگـــه نـویسـد حـــــــــــال درون مــــا را
در چشــم خــود نهــانیم مـــا را تـو می‌شناسی
لب بسته چون حکیمان، سر خوش چو کودکانیم
هـم پیـر و هـم جوانیـم مـــــا را تـو می‌شناسی
با دُرد و صـاف گیتی، گه سرخوش است گه غم
مـــا دُرد غــم کشـانیم مــــا را تــو می‌شـناسی
از وادی خمـــوشی راهـــی بـه نیکــروزی است
مـــا روزبــه ، از آنیـم مـــــا را تــو می‌شنــاسی
کس راز غیـــر، از مـــا نشنید بس «امینیـــــــم»
بهـــر کسـان امانیــم مـــــا را تــو می‌شنــاسی
یاران خراسانی/سروده امام خامنه ای (حفظه الله)
یاران خراسانی
سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم
چون زلف تــو سرگرم پریشانی خویشم
در بـزم وصـال تـو نگــــویـم زکم و بیـش
چون آینه خـو کرده بـه حیرانی خویشم
لـب بـاز نکـردم به خـــروشـی و فغـانی
مـن محـرم راز دل طـــوفــانـی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم
از شــوق شکرخند لبـش جــان نسپـردم
شرمنـده جانـان ز گـــران جانـی خویشم
بشکسته تر ازخویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
هر چند " امیـن " ، بستۀ دنیـــا نیـم امــا
دلـبـسـتـۀ یــاران خـراســـــانـی خویشم
سروه ای از رهبر عزیزمان در باره امام زمان روحی فداه
دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تو
سپندوار ز کف داده ام عنان بی تو
ز تلخ کامی دوران نشد دلم فارغ
ز جام عشق لبی تر نکرد جان بی تو
چو آسمان مه آلوده ام ز تنگ دلی
ژر است سینه ام ز اندوه گران بی تو
نسیم صبح نمی آورد ترانه شوق
سر بهار ندارند بلبلان بی تو
لب از حکایت شبهای تار می بندم
اگر امان هدم چشم خون فشان بی تو
چو شمع کشته ندارم شراره ا به زبان
نمی زند سخنم آتشی به جان بی تو
ز بی دلی و خموشی چون نقش تصویرم
نمی گشایدم از بی خودی زبان بی تو
عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم
چو یادم آید از آن شکرین دهان بی تو
گزارش غم دل را مگر کنم چو "امین"
جدا ز خلق به محراب جمکران بی تو
غزل امام خامنه ای در خصوص امام زمان( عج)
خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود
ز دام خال سیاهش کسی رها نشود
خدا کند که نیفتد کسی ز چشم نگار
به نزد یار چو ما پست و بی بها نشود
جواب ناله ی ما را نمی دهد "دلبر"
خدا کند که کسی تحبس الدعا نشود
شنیده ام که از این حرف، یار خسته شده
خدا کند که به اخراج ما رضا نشود
مریض عشقم و من را طبیب لازم نیست
خدا کند که مریضی من دوا نشود
ز روزگار غریبم گشته است معلوم
شفای ما به قیامت بجز رضا نشود...