نگاهی به تنها نامه‌ی بدون «بسم‌الله» امام خمینی(ره)؛ مذاکره؛ به هیچ وجه!
نگاهی به تنها نامه‌ی بدون «بسم‌الله» امام خمینی(ره)؛
مذاکره؛ به هیچ وجه!
به گزارش پایگاه اینترنتی بسیج، همواره مرور تاریخ می‌تواند راهگشا باشد. «راهگشا» به این معنا که با مطالعه و تدبیر در سطر به سطر آنچه در گذشته روی داده، می‌توان درس عبرتی برای تنظیم روابط سیاسی و اجتماعی در روزگار کنونی گرفت. اصلا خاصیت تاریخ همین است.
تاریخ انقلاب اسلامی نیز به اندازه‌ی خود حرف‌ها برای گفتن دارد. حرف‌هایی که گاهی تا نوک زبان برخی مقامات و مسئولان می‌آید اما بیان نمی‌شود. ماجراهایی که باید هم‌اکنون مورد مطالعه‌ی جدی نخبگان، دانشگاهیان، طلاب، صداوسیما و رسانه‌های جمعی قرار بگیرد، اما متأسفانه تقریبا هیچ اثری از آنها یافت نمی‌شود.
یکی از این موارد که خیلی جای کار دارد و به نظر می‌رسد باید در آن اجتهاد کرد، سخنان بنیان‌گذار انقلاب اسلامی است. بی‌راهه نیست اگر بگوییم امروز، هر جریانی امام و اندیشه‌اش را به نفع خود مصادره و تفسیر می‌کند و از این جهت سخت باید گریست. فراتر از این‌ها برداشت‌های نادرستی است که از سخنان امام صورت می‌گیرد و بدتر از آن، نسبت‌های خلافی است که به امام می‌دهند. آخرین نمونه‌اش آن بوده که یکی از مقامات عالی‌رتبه‌ی جمهوری اسلامی با حضور در زادگاه امام در شهرستان خمین، اظهار داشت: «امام این روحیه را به ما آموخت که چگونه با 6 قدرت جهانی پای مذاکره نشسته و حقوق ملت ایران را بستانیم!»
حالا دقیقا 37 سال به عقب باز می‌گردیم و اوراق دست‌نخورده‌ی تاریخ را ورق می‌زنیم؛ دو روز پس از تسخیر لانه جاسوسی در سیزدهم آبان 58، دولت موقت استعفا داد و بر خلاف روال قبل، امام این‌بار استعفای بازرگان را پذیرفت و حکومت را تا تشکیل اولین مجلس شورا، به دست «شورای انقلاب» سپرد. با کناره‌گیری دولت موقت و واگذاری امور به شورای انقلاب، همه‌ی خوش‌بینی‌های دولت آمریکا برای خاتمه‌ی گروگان‌گیری به یأس مبدل شد و امید به حل سریع مسأله را بر باد داد و بر اضطراب آنها افزود.
در همین حین، «جیمی کارتر» رئیس جمهوری آمریکا، احتمالاً با هماهنگی عوامل داخلی و به‌خصوص چند عضو کابینه‌ی دولت موقت، «رمزی کلارک» و «ویلیام میلر» را برای ملاقات با امام خمینی(ره) به ایران اعزام داشت. نمایندگان اعزامی در حالی که به ترکیه رسیده بودند و خود را برای سفر به ایران آماده می‌کردند، با پیامی از روح‌الله خمینی مواجه شدند. پیامی که جهان را به حیرت وا داشت:
«زمان: ۱۶ آبان ۱۳۵۸ / ۱۶ ذی الحجه ۱۳۹۹
مکان: قم
موضوع: رد ملاقات نمایندگان اعزامی جیمی کارتر (رئیس جمهوری آمریکا)
مخاطب: شورای انقلاب اسلامی و مسئولان دولتی
از قرار اطلاع، نمایندگان ویژه کارتر در راه ایران هستند و تصمیم دارند به قم آمده و با اینجانب ملاقات نمایند. لهذا لازم می‌دانم متذکر شوم دولت امریکا که با نگهداری شاه، اعلام مخالفت آشکار با ایران را نموده است و از طرفی دیگر آن‌طور که گفته شده است سفارت امریکا در ایران محل جاسوسی دشمنان ما علیه نهضت مقدس اسلامی است، لذا ملاقات با من به هیچ وجه برای نمایندگان ویژه ممکن نیست و علاوه بر این:
1. اعضای شورای انقلاب اسلامی به هیچ وجه نباید با آنان ملاقات نمایند.
2. هیچ یک از مقامات مسئول حق ملاقات با آنان را ندارند.
3. اگر چنانچه امریکا، شاه مخلوع - این دشمن شماره یک ملت عزیز ما - را به ایران تحویل دهد و دست از جاسوسی بر ضد نهضت ما بردارد، راه مذاکره در موضوع بعضی از روابطی که به نفع ملت است باز می‌باشد.
روح الله الموسوی الخمینی»[1]
پس از صدور این نامه، نمایندگان آمریکا دست از پا درازتر به کشور خود بازگشتند و نقشه‌ی مذاکره با شیطان بزرگ با تدبیر امام ناکام ماند.
یادگار امام، حجت‌الاسلام سید احمد خمینی در این‌باره تصریح کرد: «حضرت امام به محض اطلاع، اعلامیه‌ای صادر فرمودند و درآن اطلاعیه هیأت امریکایی را نپذیرفتند و به همه اعضای شورای انقلاب، هیأت دولت موقت و سایر مسئولین تذکر دادند که هیچ کس حق ملاقات با این هیأت امریکایی را ندارد. نکته قابل توجه در این اعلامیه آن است که این تنها اعلامیه‌ی حضرت امام است که بدون «بسم الله الرحمن الرحیم» است همانند سوره برائت در قرآن کریم.»[2]
حالا راحت‌تر می‌توان به درستی یا نادرستی صحبت‌های آن مقام عالی‌رتبه پی برد که مدعی آموختن «درس مذاکره با قدرت‌های بزرگ دنیا» از حضرت امام شده است. امامی که در آن برهه این‌گونه که بیان شد، با آمریکا رفتار می‌کرد.
قطعا آینده‌ی انقلاب اسلامی با حضور چنین مسئولانی، با چالش‌های جدی مواجه خواهد شد. چالش‌هایی از جنس تغییر در سیرت و آرمان انقلاب اسلامی که در حال حاضر با لبخندهای منفعلانه و ژست‌های ملتمسانه‌ی برخی مقامات در حال روی‌دادن است و برخی جریان‌ها و گروه‌های سیاسیِ مدعی انقلاب، کک‌شان هم نمی‌گزد!
1. صحیفه امام، جلد 10، صفحه 503
2. مجموعه آثار یادگار امام، جلد 2، صفحه 41